hep rüyalarımda gördügüm o ulu cınar ağacının altında uzanmışım yaprakların arasından gökyüzüne bakıyorum.. sanırım buda düş.. diye hayıflanıyorum bir anlığına..ama o tenimi okşayan rüzgar yok düş olamayaçak kadar gercek nedense hiç kalkasım yok toprak kokusu rüzgarın sesi .. yıldızlar o kadar çokki..bu nasıl olabilir en son hatırladıgım şey biri bana sesleniyordu tanıdık bir ses içim rahatlatan bir ses işte yeniden o ses yine kulaklarımda ama neden bu kadar hüzünlü arada hıçkırıklar.. ağlıyormu yoksa evet ağlıyor ama neden acaba bi kalka bisem o kadar tanıdıkki sesi içimde öyle güzel bi huzur doluyorki sesini duyunca ama hıçkırıklarıysa bir o kadar dağlıyor içimi seslenmek istiyorum burdayım ne olur ağlama demek istiyorum ama boğazım dügümlenmiş sanki sesim cıkmıyor sanki felç olmuş gibiyim bu mümkünmü az önce binlerce yaprakla dolu olan o ulu cınar ağacının yaprakları sararmış ve dökülüyor gökyüzünü binlerce sarı yaprak kaplıyor ne kadar güzel bi manzara diyorum hep sevmişdir son baharı o mat renkleri sarı turuncu kırmızının envai ceşitliligini bir an irkiliyorum ben nerdeyim.. neden kıpırdayamıyorum.. bu ağaç.. yapraklar.. bu sesonca soruya ragmen anlamsız bir huzur var içimde nedense paniklemek yada korku hissetmiyorum.. ayak ucuma diz cöktü siyahlar içinde biri o ses evet ses cok derinden geliyor karşımda duruyor ama sanki cok uzaktan konuşuyor bi sorabilsem senkimsin neden yardım etmiyorsun bana...beynimi tırmalayan o soru bu ses neden bu kadar tanıdık geliyor bana neden..!irkiliorum.. hayır olamaz.. o sensin...
